Çocuk psikolojisi üzerine bir kitap okuyordum ki, yine yazma isteğime karşı koyamadım. Kitapta ebeveynlerin çocuk üzerindeki etkisi ve baskısı muazzam anlaşılır bir dille işlenmiş. Kitabı okudukça paylaşma isteğim daha da arttı.
Mesela çocuğun anne babasından her ne koşulda olursa olsun nefret etme gibi bir eğilimi olmadığını, her şartta ebeveynlerini çok sevdiğini biliyor muydunuz ? Açıkçası ben hiç düşünmemiştim. Bununla ilgili satırları okurken insan pamuk gibi oluyor.
Bir Fetüs'ün bile annesini hissedip bağ kurabilmesi müthiş bir olay. Çocuğun anne babası nasıl davranırsa davransın sevmekten asla vazgeçmiyor. olması çok etkileyici bir mesele. Devlet tarafından sahip çıkılmış çocuklar bile aileye karşı ne kadar nefret dolu ve kırgın olsalarda bir yanları hep keşke der, bir yanları hep sevgi besler. Çocuk anne-babayı bu denli severken, maalesef ki anne-baba bu sevgiyi bazen suistimal edebliir.
Mesela ağlayan bir çocuğun yanında kızgın veyahut kırgın bir ebeveyn gördüğümüzde çoğunluğumuzun yaptığı hatadır bak anneni babanı çok üzüyorsun, ağlama, sus artık gibi cümleleri kurmak. Oysa çocuğun o an ki kırgınlığını veya öfkesini bir kenara atıp onu dinlememek ve ne büyük bir kayıptır. Çünkü anne-baba çocuğun rol modelliğini yapar.
Fakat bu gibi yaklaşımlar çocuklarımızın yarınlarını büyük ölçüde etkiler. Bu sebeple çocuğu tanımak için üzerine gitmek değil, ona iyi bir model olarak zaman tanımaktır. Annenin anlık bir sinir ve çıkışla çocuğuna tokat atması ve çocuğun ağlarken bile anne diye ağlaması olayı özetleyebilir.